Ik lees net in Adformatie dat de Amsterdamse reclamewereld nog steeds erg wit is. Er zijn te weinig andersgekleurden in dienst bij de bureaus. Verderop in het blad staat een stuk over hoe moeilijk het in deze tijden van recessie is voor freelancers om nieuwe klanten vinden. Er komen steeds meer zelfstandigen bij en het wordt lastig om je te onderscheiden van de massa.

Deze twee nieuwsfeiten combinerend, heb ik besloten eindelijk uit de kast te komen. Wat namelijk weinig mensen van mij weten, is dat ik eigenlijk een neger ben. Ik heb dit altijd geheim gehouden, omdat er nu eenmaal geen negers in de Nederlandse reclamewereld werkten. In ieder geval niet als tekstschrijver. Há, ze zagen je aankomen. Een zwarte copywriter? In Nederland? Ik wist zeker dat ik nooit aan de bak zou komen als ik kleur zou bekennen.

Nu er echter een dringende behoefte aan gekleurde reclamecreatieven blijkt te bestaan, is het onzin nog langer te veinzen dat ik blank ben. Dus ik geef het toe. Ik ben een neger. En nog een behoorlijk donkere ook.

Hè, heerlijk! Wat een bevrijdend gevoel! Mijn hele leven heb ik me stram en houterig voortbewogen en me op de dansvloer belachelijk gemaakt, om vooral niet te laten merken wat een aangeboren gevoel voor ritme ik heb. Vanaf nu kan ik gewoon swingen, en zelfs hardop lekker jazzy zingen. Ik kan mijn geluk niet op.

Dus, mensen, als je je eens van je meest diverse kant wilt laten zien en wilt breken met de in Adformatie gemelde ‘blanke monocultuur’, dan kun je altijd bij mij aankloppen. Je krijgt geheid een swingende, supercoole tekst, desgewenst vergezeld van een een officieel antidiscriminatiecertificaat dat – ik zou bijna zeggen ‘zwart op wit’ – aantoont dat de tekst is geproduceerd door Krek., een échte copyneger.