Craig Adderly, via pexels

Hele groepen volwassen mensen die toch uitstekend in staat moeten worden geacht om zelf hun kleding te kiezen, dragen verplicht een totaal nutteloos kledingstuk dat symbool staat voor hun religie. Ik heb het natuurlijk over de stropdas, verplicht accessoire voor mannen in kapitalistische kringen.

Als je de stropdasdragende mannen ernaar vraagt, zullen ze bij hoog en bij laag beweren dat ze geheel uit vrije wil kiezen voor de strop, waarbij ze ook ‘geheel vrijwillig’ het bovenste knoopje van hun overhemd sluiten. Weer of geen weer, de stropdas moet om, en wie een stropdas draagt, knoopt het overhemd dicht tot en met het boord. Bij doorvragen naar hun motivatie krijg je antwoorden als: “Zo hoort het nu eenmaal”, “Ik voel mij er prettig bij” en “Het is bij ons op de zaak een gewoonte”. De stropdas tussen keel en kruis wordt door veel mannen ervaren als een schild tegen de boze buitenwereld. Een symbool van hun status waarmee ze zich aan hun religie conformeren en zich veilig voelen in een soms vijandige zakelijke of politieke omgeving.

Voor wie nog twijfelt over de dwang waarmee bijvoorbeeld politici te maken krijgen als zij besluiten het juk van het halsvod af te werpen. Afvalligen als Hans Spekman en Peter Kwint die in trui en t-shirt op het werk verschijnen, krijgen zowel van hun collega’s en de kamervoorzitter als van de pers en de publieke opinie op Twitter en Facebook de wind van voren. In bepaalde streng-kapitalistische kringen is het afleggen van de stropdas kennelijk een onvergeeflijke faux pas. Binnen het kapitalisme sluiten zich deuren voor mannen zonder stropdas.

Je zou kunnen zeggen: “Mannen mogen toch helemaal zélf bepalen of ze een stropdas willen dragen of niet?” Maar dat is het nu juist. Die keuze lijkt oppervlakkig gezien vrij, maar er zit een heel systeem van machtige mannen en bazen achter dat de keuze tegen een stropdas bijzonder ingewikkeld zo niet onmogelijk maakt. Het is een machtsspel, bedoeld om de man te onderdrukken. Dezelfde eisen worden immers niet aan vrouwen gesteld, die niet eens een overhemd of jasje hoeven te dragen. Laat staan een stropdas! Ongelijkwaardigheid en seksisme met de man als slachtoffer.

Omdat slachtoffers kennelijk niet in staat zijn zich aan de groepsdruk ontworstelen en zich zowel binnen hun bedrijf als buiten op straat gedwongen voelen de stropdas te dragen, pleit ik voor een nationaal verbod op stropdassen. Het kán, zo zien we in sommige alternatieve kringen, waar de stropdas wordt gezien als een achterhaald symbool van patriarchale toxiciteit. Ik verwacht dat binnenkort grote groepen mannen de straat op gaan om demonstratief hun stropdas af te werpen. Laten wij deze mannen steunen en strijden voor de wereldwijde bevrijding van de strop, te beginnen in gidsland Nederland.