Joepie! Een nieuwe klant. Het gaat om de allereerste en nog steeds een van de grootste winkels voor stropdassen online en ik mag ze helpen met het verbeteren van hun zoekresultaten. Hartstikke leuk natuurlijk, want het is een mooi afgerond onderwerp en er is flink wat concurrentie, dus uitdaging zat. Nu hebben ze gelukkig een prima uitgangspunt: de domeinnaam stropdassen.nl. Met zo’n naam word je allicht snel gevonden als iemand op Google.nl zoekt naar ‘stropdassen’. Het is nu de uitdaging om ook met andere zoekwoordcombinaties hoog in de resultaten te komen. Dus mag ik teksten schrijven over stropdassen.
Nu was ik zelf in een grijs verleden een beetje een dassenfan. Nu niet echt meer. Ik heb weliswaar een paar colberts en ook wel één nette broek, maar een stropdas heb ik niet meer om gehad sinds de jaren ’80 van de vorige eeuw (ja welke anders?). Ik was toen reisleider en droeg verplicht een leverkleurig uniform waar ik nu nog wel eens akelig van droom. Omdat ik graag non-conformist was, net als al mijn vrienden, droeg ik uit protest de meest bizarre stropdassen onder dat pak. Hele brede met 100 keer het wapen van Amsterdam. Een gouden das met paisley-motief. En dassen met schele balletjes (tenminste, je kon er niet langer dan 5 seconden naar kijken zonder ijspegelhoofdpijn vlak achter je ogen). Ook bezat ik een zogeheten ‘dassenwipper’. Dat was een mechaniekje waarmee je de stropdas als een opgewonden lid kon laten ‘opstijgen’. Dat heeft bij mijn toeristen nog regelmatig tot grote hilariteit geleid. Vooral als ik de truc toepaste terwijl ik vertelde over de geneugten van de Amsterdamse rosse buurt.
In mijn vrije tijd zette mijn dassenhobby zich op bescheidener schaal voort. Als ik naar de disco ging droeg ik een ‘zoot suite’ van Mac en Maggie. Met daaronder zo’n dun zwartleren stropje. Dat was in de tijd van Aha, vandaar. Ik zal eens kijken of ik nog wat foto’s kan vinden.
Over foto’s gesproken, ik ging een keer solliciteren bij het Novotel, waar ze een ‘sales manager’ zochten. Ik schreef een gloedvolle sollicitatiebrief en ging op zoek naar de vereiste pasfoto. Helaas had ik alleen maar foto’s van mezelf zonder das. Daarom besloot ik op een zo’n portretje een nette das bij te tekenen. En lo and behold… ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Helaas niet omdat ze me aan wilden nemen (voor wat uiteindelijk gewoon een vertegenwoordigersbaan bleek was een rijbewijs vereist) maar omdat ze wilden zien wat voor mafkees achter die rare brief met vreemde foto stak.
Toch vond ik het leuk om dassen te dragen. Ik kocht ook wel eens mooie klassieke en vintage dassen bij Exota of op het Waterlooplein. Hooguit voor een paar gulden. Ben overigens wel nieuwsgierig waar al die dassen gebleven zijn. Waarschijnlijk hebben ze zich op zolder teruggetrokken in een oude doos. Misschien hebben ze zich zelfs wel in een dassenburcht verschanst!
Tot zover dit volslagen nutteloze verhaal over mijn ervaringen met stropdassen. Maar gezien het plezier waarmee ik ooit mijn vele dassen heb geknoopt, vind ik het wel vermeldenswaard dat ik nu, zo’n 30 jaar later, maar liefst een hele stropdassenwinkel heb weten te strikken.