Een albino konijn, verpletterd door een aambeeld. Vogelaar schutterend voor de roze plopkap van Rutger. Een valse Molukse homo bij de X-Factor. Het lijden van de jonge Werther. Het dwepen met Houellebecq van een puisterige surrogaatfilosoof. De hongerige blik van een pater op jongensdijen onder lederhosen. Een close-up van de anusbreuk van een zich zwaar vertillende gewichtheffer. Sinterklaas die met een rietje zijn vijfde BaCo inneemt. Een vriend zien huilen. Ten dode opgeschreven Japanners die smeltende staven splijtstof koelen voor volk en vaderland. André Rieu die Frans Bauer begeleidt in een ‘Tribute to Andre Hazes’. De ontknoping van Het Kleine Huis op de Prairie. Jonge sla in september, net geplant, slap nog, in vochtige bedjes. Dat alles kan ik verdragen. Maar de voze ironie van Bert Brussen op oorlogspad, nee.