Hans Weijers komt met mogelijke scenario’s voor de toekomst van Tata Steel. Wat kunnen we doen en wat kost dat? Het lijkt een objectief verhaal van wat er allemaal kan, maar aan de kleurtjes te zien stuurt de onderzoekscommissie toch wel op optie nummer drie: akkoord gaan met het voorstel van Tata Steel Nederland met wat extra eisen en ook wat extra geld ter compensatie. Dus in plaats van simpelweg de tent sluiten tot ze zich aan de milieu-eisen houden gaan we tot drie miljard aan Tata geven om schoner (maar dus nog niet écht schoon) te gaan werken. Kortom, de vervuiler krijgt zijn zin en de omwonenden en de rest van Nederland betalen de rekening. En dat allemaal omdat er anders 9000 banen verloren gaan.

Persoonlijk zou ik zeggen: opzouten Tata. Voor die 9000 man vinden we wel een andere baan. Sterker, drie miljard (3000 miljoen!) steun gedeeld door 9000 is €333.300 per persoon. Lees verder →

Van de week stond er een verontwaardigd stukje op LinkedIn van een jonge vrouw die er moe van werd dat ze steeds flirterig benaderd werd op het zakelijke netwerkforum LinkedIn. Hoewel ik persoonlijk helaas nooit flirterig benaderd word, kan ik me wel indenken dat het irritant is als mensen telkens weer meer geïnteresseerd blijken te zijn in je uiterlijk dan in de inhoud van je aanbod. Je plaatst op LinkedIn immers artikelen om je professionele punten naar voren te brengen, niet om jezelf relatiegewijs in de etalage te zetten. Belachelijk!

Aan de andere kant… toen ik er eens beter op ging letten, viel me wel op dat er ontzettend veel jonge mensen zijn die een artikel schrijven over hun soms moeilijke maar altijd boeiende werk, hun diepe intellectuele inzichten en hun zakelijke aanbod. Types die dat artikel vervolgens afsluiten met een professioneel gemaakt portret dat je eerder in een glamour-reportage zou verwachten dan bij een zakelijk aanbod.

Bovenstaand de oogst van één LinkedIn-sessie!

Kijk, als je een personal trainer bent, dan kan ik me voorstellen dat je wilt laten zien dat je ook zelf fysiek heel aardig in elkaar steekt. En die vitamine-dame hierboven… ach, haar werk gaat over gezondheid, dus randgeval. Maar wat is de toegevoegde waarde van al die foto’s van smakelijke meiden en flitsende binken bij stukjes over recruitment, copywriting, marketing en de do’s en don’ts van de social media?

Natuurlijk, ik vind ook dat je mensen op LinkedIn niet moet lastig vallen met berichtjes puur en alleen omdat ze er aantrekkelijk uitzien. Maar hou dan ook op met het inzetten van je niet te versmaden uiterlijk bij de promotie van je professionele aanbod!

Want wat maakt het uit of je copywriter of recruiter een lollig snoetje heeft? Misschien is een lelijke oude tekstschrijver of een uitgezakte grijze pensioenplanner wel véél beter in tekstschrijven of pensioenen plannen.

Denk daaraan de volgende keer dat je een leverancier zoekt op LinkedIn. En geef ook de oude lelijkerds een kans!

Is het weerstand tegen de mode om alles genderneutraal te maken? Invloed van het Afrikaans? Of gewoon onzorgvuldigheid? Hoe dan ook, de ‘de’-ziekte grijpt om zich heen. Waar eerst vooral Amsterdamse schoffies ‘het’ links lieten liggen en kozen voor ‘die meisje’ en ‘de plein’ zijn er nu ook serieuze journalisten die het verschil tussen mannelijk en onzijdig niet meer kennen. Soms levert dat grappige misverstanden op. Bijvoorbeeld als je schrijft over een groeiende populariteit van ‘de snelle jacht‘. Ik denk dan aan het door windhonden opdrijven van klein wild om de vossen en konijnen vervolgens met mitrailleurs af te schieten. Lees verder →

Bij Carrefour hebben ze tonijn in sneetjes in eigen nat. Bedenk zelf een onderschrift.

In every single effing American heroes movie, the story develops more or less along the same lines.

On the one hand, there is this good guy fighting for his principles. He’s not very glamorous, buys his suits off the rack. But he’s a straight up fellow, who says it like he feels it, honest to the bone.

And then there is this other guy. On the outside, he looks like a father figure. Lots of people fall for his facade end think he is the righteous one. But as the story develops, we learn that he has a double agenda. He lacks a moral compass, can be bribed to do things that might hurt other people. Under all his good heartedness is a dark calculating soul, ruthless and cold. What’s more, around younger women he can be a bit creepy.

We, the spectators, we don’t like him.

In the beginning of the movie, everything seems to be going the good guy’s way. He has a good job, a happy family, the team that he coaches is winning in a local competition. But then, he is met with adversity. The clan around his opponent, who still posing as a warm friend, is silently digging at his foundations. They are spreading rumours about him. They buy off his clients to change camp. Twist his words to smear his image in the public eye. Send spies to find out the strategy of his sports team. Without scruples, they slowly but surely work at the downfall of the good guy. Our hero falls on hard times, finds himself in dire straights, sees old friends turning away and join the competition. His team starts losing one match. Then a second match. His business is not doing so well. And even if he himself keeps believing in a positive outcome, more and more people, even within his team, are wondering if he can actually hack it.

At a certain point in these type of movies, all seems lost for our protagonist. Destitute, he is gripping at straws. His opponent stands straight, looks down at his fallen figure and mocks him. Guffaws and offers insincere sympathies. Asks him to relent, to give up. To step down.

This is the scene where we are now, in this scenario called ‘The Primaries‘. And anyone who has ever seen an American movie, knows what is going to happen next. What needs to happen next. The friends rally around the hero. They conquer their fears, get together, put their shoulders to the wheel. And then…

…it is up to you to write the end of this story. Make it happy!