Ik heb de laatste (bijna) 25 jaar heel wat gecreëerd, waaronder duizenden teksten en reclameideeën. Maar waar ik het meest trots op ben is toch wel iets waar ik zelf niet zo heel veel inbreng in heb gehad. Tenminste, zo voelt het. Mijn kinderen. Nou ja, kinderen, inmiddels zijn het eigenlijk geen kinderen meer. Zelf vinden ze in ieder geval van niet. Guido is bijna 18 en Colette 15. Gezien de leeftijd zijn ze momenteel niet zo makkelijk in de omgang. Maar in de basis zijn ze uitstekend gelukt. Zit geen greintje kwaad bij.
Guido probeert dezer dagen als een idioot drie jaar niks doen te compenseren om alsnog te slagen voor zijn ‘bac’. Het zal mij benieuwen. Colette doet het prima op school en rondt met mooie cijfers het collège af. Net als Guido op die leeftijd trouwens, vóór het mis ging, zal ik maar zeggen. Verder kan Colette heel mooi dansen, (wat slordig) pianospelen en ook nog eens zingen. We zitten samen op zangles, elke donderdagavond, en zij heeft een stem als een klok. Dat bleek weer eens toen ze vorige week mee deed aan een zangavond van de verzamelde regionale scholen. 250 kinderen van 5 scholen, en de avond moest geopend worden door één solist(e). Ze hielden een soort van auditie. Je raadt al wie er gekozen werd. Onze dochter! Ik heb haar optreden online gezet. En even is onze wederzijdse reactie gelijk. We slaken allebei een diepe zucht. Ik trots. Zij geërgerd. “Papaaaaa! Stel je niet zo aan!
PS: Overigens een mooi liedje, uit mijn tijd. Dat bovendien heel treffend is omdat ik mijn vrouw, haar moeder, heb leren kennen in San Diego, CA. California Dreaming!
Zag een voor mij nieuwe op de site van de Herberg en wel Krek! Dus geopend en bleek al snel wat verbanden te ontdekken. Paul & Marjon zijn bijna onze buren, onder aan de heuvel, en de vrouw des huizes ook al bewonderd met haar mooie werken. Nu de zingende dochter gehoord en huis in Tournus gezien. Sukses met alle bezigheden en groet nu vanuit wit Nederland.