Niet omdat ik nou toevallig copywriter ben, maar tekstschrijven is wel zo’n beetje de allerleukste baan van de hele wereld. Het kost weinig inspanning, kent veel variatie en je hoeft nergens echt verstand van te hebben. Sterker, als je ergens echt verstand van hebt, kun je er beter niet over schrijven. Of in ieder geval niet beter.

Mensen huren mij in omdat ik géén verstand heb van hun vak. Dat lijkt paradoxaal maar is logisch. Immers, door mijn onkunde kan ik me beter inleven in hun klanten, die er ook minder verstand van hebben. Iemand die zelf álles over een bepaald onderwerp weet, kan zich maar moeilijk voorstellen dat anderen die kennis niet hebben. En weet al helemaal niet waar de grenzen van andermans onwetendheid liggen. Dat maakt helder uitleggen lastig.

Mijn rol is die van breed geïnteresseerde leek. Ik probeer nét voldoende van het onderwerp te begrijpen om het aan andere leken uit te kunnen leggen. En dat is leuk, want afwisselend. Zo maakte ik laatste maanden (oppervlakkig) kennis met de uitvaartwereld, het gebruik van draadloze identificatiechips, veiligheidsregels voor kraandrijvers, volautomatische defibrilatoren, een 3D ontwerpmodule voor keukens, software voor de beveiliging van notariële documenten, motorvakanties in Asturië, kortrekverband voor flebologische aandoeningen en de inrichting van de Hema-restaurants. En dan heb ik het nog niet eens over de vele personeelsadvertenties, waarbij ik elke keer mag proberen de kern van een functie in een paar honderd woorden op papier of online te krijgen.

Deze week raakte ik in discussie met mijn zoon over huiswerk. Dat deed me terugdenken aan de tijd dat ik zelf nog op school zat. Dan moest je allerlei zaken leren waar je niet per se in geïnteresseerd was en waarvan je ook niet wist of je er ooit iets aan zou hebben. Wat soms tot een bijna fysieke afkeer van de leraren en de lessen leidde. Nu doe ik voor mijn brood eigenlijk niet anders. En ga ik geen dag met tegenzin aan de slag.

Het kan verkeren!