Oude koek: digistorie vanuit Krek.-perspectief

Mijn eerste kennismaking met de digitale revolutie was eigenlijk de introductie van de beeldplaat. Omdat ik als freelance journalist voor de Viva stukjes over digitale media schreef, kreeg ik van Philips een video disk-speler te leen. Het zal zo rond 1985 geweest zijn. Op die speler kon je schijfjes draaien met trage interactieve spelletjes, te bedienen met een afstandbediening die een pijltje over de beeldbuis deed schuiven. Er zat ook een rudimentaire digitale encyclopedie op. Daar smulde ik van. Vogelgeluiden, beelden van schepen op de Nijl, de toespraak van John F. Kennedy in Berlijn en de onvergetelijke ramp met de Hindenburg met die volslagen ontredderde verslaggever. Fantastisch, al die multimediale informatie op één glanzend schijfje. Een wonder.

Mijn eerste Mac
In 1987 kwam ik als copywriter in dienst bij een reclamebureau. Daar stond een server in de kelder en op elk bureau een werkstation. Tegenwoordig heet dat een ‘thin client’ maar toen was het meer een ‘tough customer’. De mijne was een Mac Mini. Draagbaar. Dat wil zeggen, hij woog een kilo of 20 en er zat een tas bij ter grootte van een flinke plunjezak. Het tekstverwerkingsprogramma (macword?) stond op een floppydisk en daar konden dan nog zo’n 10 pagina’s tekst bij. Was de disk vol, dan moest je via de interne harde schijf van 1 Mb de tekst stukje bij beetje overschrijven op een andere floppy. Zat je dus een paar keer die schijfjes te wisselen. Desk Jockey.

De digitale snelweg
In 1991 begon ik voor mezelf als freelance copywriter. De computer mocht ik meenemen. Teksten verstuurde ik eerst op een schijfje in een kartonnen envelop tot ik met een modem rechtstreeks contact kon leggen de klant. Een hoop gepiep en gekraak en 28k per seconde! Eerlijk gezegd kan ik me niet zo veel herinneren van mijn eerste ervaringen met internet. Euronet gaf me mijn eerste mailadres (gregor@euronet.nl) en ik schreef me ook in bij Spiderweb, waar je Mac-software kon delen.

Internet classic 1: de coffee-cam
Internet was een wereld vol verbazende ontdekkingen. Een of andere slimmerik in Engeland had op de universiteit een camera op de koffiemachine had gericht, zodat iedereen in het kantoor (en vanaf 1993 ook de rest van de wereld) op zijn beeldscherm kon zien of er nog koffie was. Anderen toonden ons hun aquarium, hamster of zelfs hun woonkamer. Korrelige beelden, die schokkerig versprongen. Het was nog zeker geen youtube.

Internet classic 2: de Big Red Button
Wel was al duidelijk dat het internet zich bij uitstek leende voor futiliteiten. Wie kent niet de beroemde ‘Really Big Button That Doesn’t Do Anything.” Een website volledig opgebouwd rond een rode knop waar je vruchteloos op kon klikken. De lol was het gastenboek, waar de ene na de andere bezoeker hoog opgaf van de ‘life changing experience’ die het vruchteloos klikken ze had bezorgd. Lachen.

Internet classic 3: de million dollar homepage
Maar creativiteit hoefde niet per se tot nutteloos vermaak te leiden. Je kon ook rijk worden met internet. Een Britse student bedacht de million dollar home page, met 1 miljoen pixels, te koop voor 1 dollar per pixel. De pagina – of liever het idee – trok vele duizenden bezoekers, waardoor adverteerders maar wat graag wilde betalen voor wat exposure. De pagina is uitverkocht, dus de student heeft inderdaad een miljoen binnengehaald. Mooi toch!

We zijn nu ergens rond 2005, al voelt het als zeer oude koek. Zo zie je maar hoe snel het gaat. Tot zover dan ook mijn korte overzicht van de digitale geschiedenis aan de hand van een paar classics.

Internet classic 4: de red paperclip
Nog eentje? Goed dan. De Canadees Kyle MacDonald besloot een weblog te gebruiken om verslag te doen van zijn pogingen een rode paperclip te ruilen voor een huis. Met 13 tussenstappen slaagt hij daar ook in, flink geholpen door de bekendheid van zijn site. De site One Red Paperclip zelf is een beetje een rommeltje, maar het verslag staat ook op Wikipedia.
Over fantastische internetuitvindingen gesproken!