Heb je wel eens last van je aambeien gehad? Ik wel. Dat was toen ik in West-Friesland in de bollenvelden werkte, en urenlang op mijn knieën voorovergebogen moest zitten. Ook krijg ik aambeien van windsurfen, kennelijk omdat ik onbewust sta te persen. Gebrek aan techniek, bekken kantelen en zo, ik weet het. Gelukkig is er een goede remedie: niet windsurfen. Aambeien zitten bij ons in de familie. Dat wil zeggen, zwakke aderen zitten in de familie. Mijn vader werkte in Hilversum in een drukkerij en moest daar continu staan. Die had op een gegeven moment een hele bergketen aan spataderen op zijn benen. Daar is hij indertijd aan geopereerd. Een hele ingreep was dat toen nog. Gelukkig zit de medische wetenschap niet stil.

Of ze nu op je benen zitten of in je kont, tegenwoordig is de behandeling van gezwollen en op barsten staande aderen en aambeien een fluitje van een cent. Dat weet ik omdat ik via reclamebureau ONyVA brochure- en advertentieteksten schrijf voor U-Clinic in Het Gooi.  Die zijn gespecialiseerd in flebologie en proctologie, en daarmee in de behandeling van spataderen en hemorroïden (aambeien).

Daar zijn verschillende methoden voor. De modernste gebruiken laserlicht of een irriterende vloeistof om de uitpuilende ader van binnen enigszins te beschadigen, zodat hij ‘verkleeft’. De behandeling is poliklinisch, dus je kunt meteen weer verder met je leven. Bij minder heftige gevallen doet de specialist het zelfs meteen na het intake-gesprek. Tussen neus en lippen door, als het ware.

Het is leuk om teksten over aambeien te schrijven. De uitdaging is om er gewoon over te doen, maar zonder toontje van ‘oei, oei, oei, kijk mij nou eens taboedoorbrekend over aambeien schrijven.’ Commerciële reclame is er niet om taboes te doorbreken. Reclame voor een nette kliniek die gezwollen aderen aanpakt, moet gewoon de diensten van die kliniek verkopen. Als dat lukt, is het al heel wat.

Het grappige is, dat ik ook mezelf regelmatig weet te overtuigen van de kwaliteit van een bepaald product, simpelweg doordat ik er reclame voor maak. In dit geval helpt het dat ik heb gesproken met de directeur van U-Clinic, Hans Coveliers. Deze Belgische vaatchirurg kwam zeer sympathiek en overtuigend over, waardoor ik in zijn product ben gaan geloven.

De toekomst is aan dit soort kleinschalige klinieken, waar een team specialisten zich concentreert op een beperkt aantal ingrepen, om daar dan ontzettend goed in te worden. Door die gerichte aanpak is er meer tijd voor de patiënt en kan de specialist ook het hele traject doen, inclusief het voorgesprek en de evaluatie. In de reguliere zorg ziet de patiënt soms de behandelend specialist amper. Je hebt voor- en nagesprekken met assistenten en secretaresses en de baas komt alleen op het moment suprème even langs om de ingreep te doen. Hij is weg voor je er erg in hebt.

Ik chargeer het een beetje, maar iedereen die wel eens op de polikliniek heeft gezeten kent het gevoel van ‘Hallo, gevalletje spataderen numero tweeduizendzoveel!’. Met als bijkomend risico dat de specialist het minder hoogwaardige werk uitbesteedt aan een assistent. Zo’n jongen moet het ook leren, en een simpele flebologische ingreep moet hij inmiddels wel zonder hulp af kunnen. Toch? Vervolgens komt een verpleegkundige je de steunkousen om doen en maakt de secretaresse de volgende afspraak.

Niet dat het in een gewoon ziekenhuis niet heel goed is, allemaal. Sterker, de specialisten van U-Clinic werken daarnaast ook in een regulier academisch ziekenhuis, dus de kwaliteit is in principe gelijk. Maar toch… als het qua geld niet uitmaakt (en dat doet het niet, want de verzekering vergoedt hetzelfde), dan ging ik persoonlijk toch honderd keer liever naar een gespecialiseerde aambeien- of spataderkliniek dan naar een algemeen ziekenhuis.

Dus mochten mijn aambeien ooit Sperti-resistent opspelen of krijg ik door mijn veel te passieve leven last van hardnekkige en pijnlijke spataderen, dan zoek ik een Franse equivalent van U-Clinic.