Het stikt volgens mij van de mensen die denken dat ze goed kunnen schrijven – en die het misschien ook echt kunnen! – maar die er niet in slagen het bastion van de gevestigde reclamekliek binnen te dringen. Want je kunt een uitstekende consultant, straaljagerpiloot of webdesigner zijn, als je daarnaast ook tegen betaling teksten wilt gaan schrijven, is het niet makkelijk een ingang te vinden. Al was het maar omdat iedereen altijd voorbeeldteksten wil zien. En wel serieus reclamewerk, dus geen vrijblijvende stukjes in een clubblad of diepgevoelige fantasieverhalen.

Om mensen met commerciële schrijfaspiraties een kontje te geven, bied ik me nu aan als copy-coach. Ik verstrek schaduwopdrachten, zodat een junior copywriter échte, realistische briefings krijgt als basis voor een mooi gevarieerd portfolio. Natuurlijk zal ik de tekstexercities ook beoordelen, corrigeren en nabespreken, zodat de leerling-tekstschrijver snel de nodige technieken onder de knie krijgt. Verder kan ik eventueel wat tips geven over manieren om nieuwe klanten te vinden. En ook het samen opstellen van een goede website behoort tot de mogelijkheden.

Eerder heb ik dit soort begeleiding wel eens gratis gedaan, maar dat is veel te vrijblijvend. Bovendien… zat ik me daar nieuwe concurrenten op te leiden zonder dat er ook maar iets tegen over stond. Gekke Gerritje. Mijn spirituele en concrete steun als copywriting-goeroe is dus niet gratis. Ik bereken de helft van mijn normale uurprijs. Per opdracht vooruit te betalen, zodat er ook een beetje druk op staat om de deadline te halen.

Goed. Ik herhaal mezelf, want het staat natuurlijk allemaal gewoon hier.

Ik heb deze vraag al eerder geprobeerd te beantwoorden, maar blijf het moeilijk vinden het begrip ‘een goede tekst’ te definiëren. In mijn vorige stuk bleef ik vooral aan de oppervlakte. Ik doe nu een poging wat dieper te gaan en in algemene zin uit te leggen wat voor mij een tekst beter maakt dan gemiddeld.

Rijm
Bij het beschrijven van positieve emoties gebruiken mensen liefst letters en klanken uit hun eigen naam. Bij lelijke gevoelens mijden ze juiste de eigen naamletters. Daar denken ze natuurlijk niet actief over na. Ze rijmen onbewust het zuivere met zichzelf. Zo denk ik dat een goede schrijver ook grotendeels op het gevoel woorden bij elkaar zoekt die in elkaars gezelschap lekker klinken. Het rijm – en dat mag ook best heel associatief beeldrijm zijn – wordt in de meeste gevallen door de lezer niet opgemerkt. Maar het draagt wel bij tot de leesbaarheid. Alles rijmt in een sterke tekst.

Ritme
Tekst is net als muziek. Je hebt tekst die schreeuwt, knalt en dramt: hardrock. Andere teksten flemen, vleien en stromen als een romantisch, dromerig liefdesliedje. En er zijn teksten die eentonig en repetitief zijn als liftmuziek of goedkope pulppop. Zelf vind ik dat tekst een beetje jazz moet zijn. Onvoorspelbaar. Met nu eens een versnelling, dan weer een onverwachte pauze. Tussendoor de hindernis van een ingewikkelde passage of “Klonk!” een onverwacht, eigennissig woord waar je hersens even aan blijven haken. Maar wel steeds met een thema, een klare lijn die je langs de valkuilen en kliffen leidt en je bij de les houdt tot aan het laatste “Akkoord.”.

Argumentatie
Even afgezien van vage kwaliteiten als klankkleur, ritme, associaties en muzikaliteit valt de kwaliteit van een tekst ook af te lezen aan de inhoudelijke, rationele argumentatie. Hoe ritmisch het ook rijmt, het moet óók gewoon kloppen. De schrijver probeert de lezer met zijn tekst iets wijs te maken. Dit betekent dat hij moet zorgen voor een kloppend, helder relaas. De ene stelling leidt naar de andere, er zijn voldoende ondersteunende bewijzen en alles steekt hecht in elkaar. Aan het eind is maar één conclusie mogelijk. Die van de schrijver.

Geloof
Om overtuigend te kunnen schrijven, helpt het als je er zelf oprecht in gelooft. Mijn minste werk leverde ik voor bedrijven waarvan ik het product niet echt goed begreep of zelfs maar zozo vond. Het wringt en wrikt en dat lees je er aan af. Ik probeer dit soort klanten te mijden. Ben ik echter zelf overtuigd en enthousiast over de kwaliteit van het product en de intenties van de leverancier, dan rolt de tekst er zó uit.

Lef
Nieuwe woorden gebruiken, clichés vermijden, je af en toe een grapje of een kwinkslag permitteren… het vraagt om enige moed. Afgezien van de betere literatuur- en opinieschrijvers, die zo’n beetje hun eigen gang kunnen gaan, hebben de meeste broodschrijvers te maken met een opdrachtgever. De gemiddelde klant wil een veilige tekst die in alles lijkt op alle andere teksten die hij dagelijke onder ogen krijgt. Don’t rock the boat. In ettelijke correctierondes worden teksten van smaak en kraak ontdaan. Zo ontstaat de maalstroom aan grijze, uitgekauwde en onverteerbare tekstmisbaksels die de lezer dagelijks voorgeschoteld krijgt.

Smakelijk lezen!
Lekkere en goed verteerbare teksten ontstaan als een schrijver de vrijheid krijgt en voldoende zelfdiscipline heeft om zijn grenzen te laten bepalen door de smaak van de doelgroep. En het talent heeft om de lezer bij de kladden te pakken en diep in de ogen te kijken om de boodschap er in te hameren. Zonder hem van zich te vervreemden. Een echte zegen is het, ten slotte, als degene wiens brood men eet beseft dat het geen reet uitmaakt of het woord hem zélf aanspreekt. Zo lang de lezer het maar vréét.

Dit artikel is geïnspireerd door Erno Hannink.

We hebben het hier tot nu toe niet over de constructie van bedrijfshallen gehad, terwijl de bouw van metalen hallen en industriële tenten toch een reuze interessant onderwerp is. Maar ja, dit weblog gaat nu eenmaal vooral over bouw van zinnen en constructie van tekst. Met systeemhallen, tijdelijke bedrijfsruimten en industrietenten hebben we hier weinig te schaften. Nou vroeg ik me af… kan ik er desondanks in slagen hoog te scoren op dit soort branchevreemde termen?

1: partytenten, 2: hallenbouw 3: industrietenten
Ik heb eens gekeken wat de concurrentie doet. Stel, ik wil een bedrijfshal kopen. Bij de term ‘hallenbouw’ vind ik 14.200 hits. Zoek ik op ‘industrietenten’ dan kom ik op nog veel minder: slechts 1.170 gevonden pagina’s. Voor ‘partytenten’ weer wat meer: 168.000 hits. Maar goed, dan heb je de particuliere markt er natuurlijk ook bij.

Concurrentie in sites over bedrijfshallen
Al met al valt het me redelijk mee. De bouw van loodsen en hallen is een industrie waar letterlijk en figuurlijk flink wat volume in om gaat. Een beetje bedrijfshal, systeemhal, opslagloods of semi-permanente tent met geïsoleerde wanden kost al gauw meer dan 50.000 euro. Dus je zou zeggen dat de bouwers van dit soort industriële opslagtenten en stalen of aluminium hallen flink zullen investeren in een goed vindbare site. Dat ga ik nu ook doen. Ik ga de concurrentie aan met de hallenbouwers en investeer in het schrijven van één speciale pagina over bedrijfshallen en tenten. Sterker… ik ben al begonnen!

De tijdelijke hal
Welk soort bedrijfshal je kiest, hangt natuurlijk erg af van de toepassing. Wil je dat de hal verplaatsbaar en demontabel is, dan ligt de keuze voor een gewone, robuuste tent met metalen frame voor de hand. Deze tenten worden vaak gebruikt als expositiehal, beursruimte, tentoonstellingszaal en andere evenementen.

Semipermanente industrietent
Zoek je een lichte, snel op te bouwen en goed te verwarmen tijdelijk gebouw, bijvoorbeeld voor opslag van goederen op een industrieterrein, dan kan een industriële tenthal een oplossing zijn. Deze hallen hebben wanden van textiel, geïsoleerd met een schuimlaag, waardoor er een aangenaam binnenklimaat te creëren is.

Metalen bedrijfshal
Voor meer permanent gebruik is een stalen of aluminium systeemhal de oplossing. Zo’n onderhoudsvrije fabricage- of productiehal is in ieder geval de economische keuze, zeker in vergelijking met een permanente hal in steen of beton.

Tot zover mijn volledig uit de duim gezogen beschrijving van het aanbod op het gebied van de bedrijfshallen. Hoe lang gaat het duren vóór ik de eerste pagina van Google bereik met de relevante trefwoorden? Ben benieuwd.

Als je het mij vraagt is het grootste probleem van Frankrijk de overheersing van de haantjes. Kleine mannetjes met opgeblazen ego’s. Type Berlusconi en Sarkozy. Ze hoeven trouwens niet per se écht klein te zijn (al zijn de ergsten dat meestal wel en zijn de meeste Fransen naast mijn 1m85 sowieso aan de miezerige kant), het gaat vooral om hun mentaliteit. Van jongs af aan is ze een heilig gezag voor autoriteit ingeprent. De meester op school heeft altijd gelijk, wat meneer pastoor zegt is minstens zo onaantastbaar waar als de heilige schrift en denk er om dat je tegenover een vertegenwoordiger van de rechtelijke macht of Monsieur le Directeur je pet afneemt en deemoedig het hoofd buigt.

Al die nederigheid, dat gaat op een dag natuurlijk wringen. Sommigen vinden de oplossing in het bemachtigen van een vergelijkbaar nederig baantje met autoriteit. Dat zijn de typische dwarsliggers bij de Sous-préfecture, de ambtenaren bij de belastingdienst, de rigide de regels toepassende verkeersagenten en de met gulle hand strafwerk uitdelende leraren. Lui die het heerlijk vinden om op hun eigen niveau de baas te spelen over machteloze burgers of leerlingen. Die je fijntjes glimlachend toevoegen: “Helaas is dat niet toegestaan. U beschikt niet over de juiste papieren. Dit kan niet zonder homologation.” Daarbij van pure machtswellust bijkans ejaculerend in hun vormeloze uniform.

Anderen worden eigen baas. Timmerman, loodgieter, hovenier, winkelier. Zo hoeven ze aan helemaal niemand verantwoording af te leggen. Geen mens kan ze vertellen wat ze moeten doen en hoe. Zij zijn immers de baas en ze kunnen dus precies zo werken als het hén goed dunkt. Dit lijkt een ideale remedie tegen hun minderwaardigheidscomplex. Niemand heeft er immers last van. Behalve als je hun klant bent. Dan heb je namelijk helemaal niks te vertellen. Tja, jij kunt wel zo veel willen, maar… wie is hier nou de patron?

Heb jij een bepaald eindresultaat voor ogen, dat alleen bereikt kan worden met een speciale techniek die de door jou ingehuurde ‘eigen baas’ niet beheerst? Dan snap jij niet hoe het werkt in de praktijk. Dan is het niet gebruikelijk en bovendien kan het niet. Of het betreft een inferieure techniek die sowieso niet gaat werken, want zij hebben er nog nooit van gehoord. Dus…

Hou jij voet bij stuk, bijvoorbeeld omdat je je terdege hebt gedocumenteerd en precies weet wat er mogelijk is, dan halen ze eventueel monkelend bakzeil. Maar je hebt je kont nog niet gekeerd, of vallen ze direct weer terug in hun eigen ouderwetse werkwijze. Of ze saboteren de boel zelfs actief, al was het maar om hun gelijk te bewijzen.

Is uiteindelijk het resultaat niet wat jou voor ogen stond? Tja, logisch! Ze hádden toch gezegd dat het niet kon! Had maar gewoon naar ze geluisterd, dan had je nu precies hetzelfde gehad als alle andere klanten, ook al is dat niet precies wat je wilde en waar je voor betaald hebt. Stomme buitenlanders ook met hun rare ideeën. Merde alors!

Een laatste categorie is die van de scharrelaars die te stom zijn om voor de duvel te dansen en dus zelfs niet één tree van de maatschappelijke ladder wisten te bestijgen. Zij staan gewoon op de werkvloer of met hun poten in de klei. Helemaal onderaan de pikorde, waar ze niks te vertellen of te bevelen hebben en alleen mogen luisteren en uitvoeren. Voor deze kaalgepikte, flodderige, scharrige, mottige krieltjes zit er maar één ding op. Op hun vrije dag de natuur in met een hond en een geweer. Als een echte vent een paar speciaal voor deze gelegenheid gefokte en losgelaten prachtige, elegante fazantenhanen afschieten.

Ik ben ontzettend onattent. Ik vergeet verjaardagen, kan geen namen onthouden, doe nooit eens iets extra’s voor mijn klanten en vergeet hoeveel kinderen ze hebben en van welke soort. Ik doe gewoon bijzonder goed mijn werk, en dat moet dan maar goed genoeg zijn. Dat is jammer, want een attentie op zijn tijd is als glijmiddel bij een stevig potje wippen. Als je je werk goed doet, is de attentie niet echt nodig. Maar het maakt het proces wel een stuk – hoe zal ik het zeggen – vloeiender.

Wacht, ik drijf af. Ik ben dus niet zo attent. Daarom ben ik blij met de nieuwe site die vandaag live is gegaan. Hij maakt attente mensen attenter, maar is vooral handig voor onattente mensen als ik, die met één middagje flink gegevens invoeren ineens ontzettend attent kunnen worden. Of lijken, maar het effect is eender. Ben Attent verstuurt namens mij op een afgesproken moment een attentie aan wie ik maar wil. Eventueel zelfs periodiek. Automatisch. Dat is gratis voor e-mailtjes, of betaald als je je attentie per SMS of telegram wilt versturen.

Voor deze site – BenAttent.nl – mocht ik de teksten schrijven. En het leuke is, dat ik deze klus kreeg omdat iemand anders mij bij de site-ontwikkelaar heeft aanbevolen. Dat was erg attent van Ingrid Geul, want die was het. Overigens is Ingrid een uitstekende adviseur op het gebied van office management en bedenkster van de Secretaresse Groeidag. Zo. Heb ik een klein beetje iets terug kunnen doen. Ik leer het wel!

Wivé Techniek, een van de klanten van een van mijn klanten, is gespecialiseerd in slijtagepreventie. Niet wat je noemt een sexy product. Toch is het een leuke opdrachtgever, omdat ze niet blijven hangen in de techniek. Er is alle ruimte voor het laten zien van een menselijk gezicht. Zo mocht ik bij het volschrijven van de website in redelijk normale taal met de bezoekers ‘praten’, in plaats van alleen maar feiten op te lepelen (wat we overigens ook doen).

Toen Wivé Techniek aan ONyVA vroeg een nieuwsbrief te maken, stelden we voor er een heel gevarieerd magazine van te maken, met naast obligate onderwerpen als het voorstellen van personeelsleden en het beschrijven van succesvolle projecten óók ruimte voor ontspanning, jolijt en reflectie. Dat mocht. We maakten een ding van acht pagina’s met onder meer interviews met een klant en een leverancier, en een stuk over een medewerker met een bijzondere hobby. Maar ook enkele ‘faits divers’ en een filosofische column.

De reacties waren weinig verrassend. Natuurlijk vinden klanten het leuker om gekieteld te worden dan doorgezaagd. De nieuwsbrief werd zeer positief ontvangen en Wivé besloot dan ook op dezelfde voet door te gaan.

Inmiddels is Nieuwsbrief nummer twee uit. Ook nu weer krijgt Wivé louter positieve reacties. Klanten beginnen er uit zichzelf over en halen informatie aan uit de artikelen, zodat duidelijk blijkt dat ze de Wivé Nieuwsbrief ook echt helemaal gelezen hebben. Het ding leeft!

De website van Wivé. De eerste nieuwsbrief als pdf.

Zojuist kreeg ik een mailtje onder ogen van iemand die vraagt: “Zijn de woningen al gebouwd, wat zijn de modelatieten?” Ik denk dan: als je modelatieten hebt, volstaat een klein BH’tje. Maar alle gekheid op een stokje, je ziet dat veel mensen taalfouten maken omdat ze te ingewikkeld doen.

Vooral managers en ambtenaren hebben daar een handje van. Ze breien allemaal vaste formuleringen en vaktermen aan elkaar zodat het net lijkt of ze intelligent zijn. Maar eigenlijk is het tamelijk dom om nodeloos ingewikkeld te schrijven. De kans wordt kleiner dat je lezer gaat doen wat jij van hem wilt.

Een de laatste tijd te populair woord, is ‘functionaliteit’. Dit betekent ‘bruikbaarheid’, ‘nut’, ‘doelmatigheid’ of ‘werking’. Met andere woorden, de functionaliteit beschrijft de kwaliteit van een actie. De mate waarin een apparaat of iemand doet wat hij moet doen. Hoe functioneel iets is.

Met name in de webbouw-wereld kom je het woord vaak tegen in een andere betekenis. Namelijk die van ‘gebruiksfunctie’ of zelfs ‘gereedschap’. De webbouwer heeft het dan over de functionaliteiten van de website. Hij bedoelt gewoon ‘functie’, maar dat klinkt bij lange na niet interessant genoeg.

Het woord wordt breder en breder en je kunt het zo langzamerhand overal voor gebruiken. De functionaliteit van rubber laarzen is dat ze je voeten droog houden. De geldautomaat heeft een biljetuitgiftefunctionaliteit. Nieuwe functionaliteit Google – Zoekmachine Marketing Blog.

Laten we nou afspreken dat je in dit gevallen het woord functionaliteit mijdt en gewoon zegt: Het voordeel van rubber laarzen is dat ze je voeten droog houden. De geldautomaat verstrekt bankbiljetten. Nieuwe functie Google: Blog over zoekmachinemarketing. Dat zal de functionaliteit van je teksten zeker ten goede komen.

Waarom bestaat altruïsme? Waarom stelt iemand zijn leven in de waagschaal voor een ander? Het druist – zou je zo zeggen – in tegen alle darwinistische principes. Het organisme heeft maar één doel: overleven. Om zo meer kans te maken op nageslacht. Iets weggeven of energie besteden zonder daar direct iets voor terug te verwachten past hier niet bij. Of toch?

Darwin zat er behoorlijk mee in zijn maag toen ontdekt werd dat sommige dieren altruïstisch gedrag vertonen. Zo zijn er apen en vogels die bij het zien van een vijand beginnen te krijsen om hun soortgenoten te waarschuwen. Terwijl het misschien slimmer zou zijn om je kop te houden en te wachten tot het roofdier een van de anderen te grazen neemt. Verder zijn er gevallen bekend van dolfijnen die zwemmers beschermen tegen een witte haai, en vogels die gaan zitten broeden op nesten van niet-soortgenoten, zodat deze eten kunnen gaan halen. Er is zelfs een spin die zich opoffert als voedsel voor haar eigen gebroed.

Goed = God
Creationisten gebruiken dit gegeven als bewijs voor het bestaan van God. De godheid belichaamt de goedheid en openbaart zijn aanwezigheid door ook redeloze wezens goedertierend gedrag te laten vertonen. Tja.

Altruïsme overleeft
Wat mij meer boeit is het feit dat het kennelijk ‘fitting’ is om goed te doen. De waarschuwende aap wordt opgevreten vóór hij zich kan voortplanten. De vogel die andermans nesten bebroedt, moet het zelf zonder nageslacht stellen. En de moedige dolfijnen lopen het risico kinderloos te sterven tijdens het uitoefenen van hun menslievende missie. Onzelfzuchtig gedrag zou dus logischerwijs moeten leiden tot het uitsterven van de dieren die het vertonen. Het feit dat het ‘altruïsme-gen’ desondanks voortbestaat, bewijst op zich al dat dit gedrag op een of andere manier evolutionair voordeel biedt.

Waar wil ik heen?
Het internet is als een kleine wereld op zich. De gebruikers migreren van site naar site. Actieve gebruikers, die niet alleen consumeren maar ook sporen achter laten of zelfs eigen sites ontwikkelen, dragen bij tot de ontwikkeling van hun wereld. Je hebt ‘leechers’, bloedzuigers die alleen nemen en soms zelfs actief schade aanrichten met destructief gedrag. En je hebt ‘feeders’, die waarde toevoegen, hun kennis ter beschikking stellen en anderen helpen zonder daar meteen iets voor terug te vragen.

In het dierenrijk bewijst de evolutie dat soorten die alleen gebruiken en misbruiken wel kunnen voortbestaan, maar er niet in slagen de meer altruïstische soorten te verdringen. Tevens blijkt dat altruïsme loont. Apen die hun nek uitsteken door anderen te waarschuwen, hebben een rijker sociaal leven en leven ook langer.

Persoonlijk vind ik dat een hoopvolle gedachte.
Er is plaats voor sukkels die geven, die vol vertrouwen en in alle naïviteit hun kennis delen. Sukkels als Martijn Aslander, die de ‘waardebepaling achteraf’ predikt en vrijuit geeft in het vertrouwen dat het zo geplante zaad altijd voldoende vrucht zal opleveren om te kunnen overleven. Misschien niet voorzien van Bentley en een blonde golddigger, maar wel in harmonie met zichzelf en de wereld.

En sukkels als de schrijvers die zich inschreven bij Copytaria, om daar tot het bot gemotiveerd teksten te gaan produceren, in het volste vertrouwen dat de klanten hun bijdrage op waarde zullen schatten.

Er is plaats voor altruïsten. Hun God zij met ze.

Wie verstand heeft van communicatie, gaat bij het selecteren van de juiste copywriter niet over één nacht ijs. Alleen het beste is goed genoeg. Het is daarom niet verwonderlijk dat de zoektocht van het Museum voor Communicatie eindigde bij Krek..

Inderdaad, ik mag in het nieuwe leaflet proberen ouders en kinderen uit heel Nederland over te halen juist naar dít museum te gaan. Wat overigens niet zo heel ingewikkeld zal zijn, want niet alleen is het een heel erg onsaai museum, ze werken ook nog eens samen met de keien van designbureau Lava. Ik zei het al: verstand van communicatie. Hè, ik word ineens helemaal vrolijk!

Iemand kwam via Google op dit blog terecht op zoek naar de term “Wat kost een brochure”. Vergeefs, want het antwoord stond niet op deze site. Tot nu toe, want daar ga ik verandering in brengen. Komtie: Een complete brochure, geschreven door een professionele tekstschrijver en gedrukt in een oplage van 1.000 exemplaren, kost tussen de 1.000 en 50.000 euro. Ongeveer.

Stel een domme vraag en je krijgt een dom antwoord.
Het is onmogelijk om te zeggen wat ‘een brochure’ kost. Het ligt er maar aan. In de beginjaren van mijn freelance-carrière schreef ik eens de corporate brochure voor Balance Financieel, Technisch en Juridisch Management op Projectbasis. Dat ding bestond uit een omslag, met daarin drie zorgvuldig vormgegeven en meesterlijk volgeschreven katernen tussen kunstig bedrukte kalkeervellen. Dit alles samengevoegd met een ingenieus systeem van schroefjes en boutjes. De fotografie in de drie katernen werd verzorgd door Hans Neleman. Een fotokunstenaar werkzaam in New York die voor de foto voor het eerste katern 10.000 gulden (dus dat scheelt) vroeg.

Kost een paar centen, maar dan heb je ook een groot beeld vol symbolen, waarvan uitsnedes alle pagina’s van het katern sierden. Het hoofdbeeld werd bovendien in groot formaat afgedrukt om ingelijst de vergaderzaal van extra cachet te voorzien. Ik weet niet wat de totale oplage heeft gekost, maar Neleman werd duurder bij het tweede en derde katern, dus ik denk dat de 50.000 gulden aardig in de buurt kwam.

Toch hoeft een brochure geen halve ton te kosten. Het is ook wel mogelijk om 1000 brochures van 8 pagina’s te laten drukken voor 1 euro per stuk. Dan blijft er alleen weinig geld over voor een goede tekstschrijver, een trendgevoelige ontwerper, mooie fotografie en chique papier. Alle waar naar zijn geld, nietwaar?

Wel kan ik melden dat het laten maken van een brochure de laatste decennia alleen maar goedkoper is geworden. Dus als je nog een paar jaar wacht, kun je misschien al voor een paar tientjes de blits maken.

Tweeëntwintig jaar geleden begon ik als copywriter bij een reclameadviesbureau voor arbeidsmarktcommunicatie: De Bussy in Diemen. Een goede leerschool, want ik moest er vijf dagen per week lange lappen tekst redigeren tot lekker leesbare personeeltjes. De briefing bestond uit juridisch verantwoorde functieprofielen uit de archieven van de afdeling Personeelszaken. Droge opsommingen in puntjes, waar ik dan lopende tekst van moest maken. Of liever: mocht maken, want ik was zo blij dat ik met schrijven mijn brood kon verdienen dat ik zelfs dit weinig creatieve werk met veel plezier dee.

In het begin was ik vooral aan het worstelen met de vorm. U doet dit en dat, daarnaast doet u zus, en verder doet u zo. Bovendien zult u zich bezig houden met deze taken en ten slotte omvat uw takenpakket het uitvoeren van dergelijk werk. En zo voort. Mijn grootste zorg was dat vóór het einde van de opsomming mijn verbale plaksel op zou raken. Het was mijn eer te na om binnen dezelfde tekst terug te moeten grijpen op wéér een ‘verder’ of ‘daarnaast’.

95% van mijn werk bestond deze eerste jaren uit ambachtelijk teksten kloppen. Maar steeds vaker kwam er een ander soort opdracht tussendoor. Dan mocht ik een concept bedenken! Bijvoorbeeld voor de Fokker vliegtuigfabrieken en voor Fuji Foto Film in Tilburg, waar grote behoefte was aan ingenieurs en MTS’ers. Bij een concept kon je helemaal los gaan. Mocht je een tekst schrijven alsof je een verhaal vertelde. Dat was best wel ‘wreed’, zoals de jeugd het indertijd noemde.

Het is nu 22 jaar later en veel is er niet veranderd. Nog steeds krijg ik regelmatig personeelsadvertenties op mijn bordje, en nog steeds schrijf ik ook de saaiste wervingsuitingen met groot genoegen. Wel ben ik er veel losser in geworden. Ik heb geleerd een functie te ‘lezen’ en heb feeling gekregen voor de elementen die er echt toe doen. De vorm van de taal speelt nauwelijks nog een rol. Tenminste, niet bewust.

Met de jaren is het vermijden van doublures in een relaas veel makkelijker geworden, bijna instinctief. Ook het risico op herhalingen neemt af, want een personeelsadvertentie bestaat tegenwoordig meestal nog maar uit een paar regels. Een kop van honderd tekens, gevolgd door een intro met het aanbod in de eerste tweehonderd tekens. Dat is namelijk bij de meeste wervingssites alles wat de kandidaat in het functieoverzicht te zien krijgt. Vervolgens moet de juiste m/v doorklikken naar de rest van de omschrijving. Die eerste 300 tekens zijn daarin cruciaal. En dan is het handig als je de crux van de functie snel kunt doorgronden en helder verwoorden.

Wat óók is gebleven, is het onderscheid met de meer conceptmatige teksten, zoals websites, brochures en DM-brieven. Zo’n conceptuele, overtuigende tekst scheidt pas écht het kaf van het koren. Dan bakken echte beginners er meestal niet veel meer van, en proef je direct het onderscheid tussen een best wel prima tekst en een echt goed verhaal. Het verschil tussen die laatste twee is duidelijk, maar ontzettend moeilijk in woorden te vangen. Het zit in nuances. Het heeft te maken met begrip van de materie, enthousiasme, ziel. Overtuiging.

Misschien is het grootste onderscheid uiteindelijk de overtuiging. Zo kan ik persoonlijk niet zo goed schrijven voor een product waar ik niet helemaal achter sta. Dat is helaas ook dit jaar weer één of twee keer gebleken. Dan lever ik een best wel prima tekst af. Zonder meer.

Maar hoe herken je nou een echt goede tekst? Volgens mij valt zo’n tekst de lezer niet lastig met de taal. Je glijdt van de ene zin als vanzelf de volgende binnen. De paragrafen hebben een logisch verband en hoofdstukken scheppen orde. Het leest als een liedje, de zinnen gaan zingen. Bij een echt goede tekst merk je direct: hier is niet geploeterd, hier is getrommeld. Dit heeft ritme. Dit leeft. De lezer volgt blind de rode draad en accepteert met open ogen de hem voorgeschotelde conclusies.

Misschien klinkt dit alles een beetje pedant, maar een met overtuiging opgestelde tekst over een interessant onderwerp schrijft gewoon zichzelf. Dat is zo gepiept. Met één belangrijk nadeel: hoe makkelijker je schrijft, des te minder je verdient. Maar daarover graag een andere keer.

Naschrift: een van de basisregels voor lekker leesbare teksten is: “Kill your darlings”: heb de moed om af te zien van een lollige vondst als deze de kracht van je tekst kan schaden. Zoals dat woordje ‘dee’ aan het eind van de eerste alinea. Het klinkt erg lekker in deze uitdrukking. “Ik dee ’t met plezier.” Maar het is stom. Het leidt af, doet de lezer stokken en moet dus rücksichtslos geschrapt worden. Waarom ik het dan tóch laat staan? Misschien om er een naschrift over te kunnen maken?

Inmiddels kiezen 75 tekstprofessionals voor waardebepaling achteraf. Er hebben zich vier klanten ingeschreven, maar slechts één daarvan heeft een echte opdracht verstrekt. Die wordt uitgevoerd door copywriter ‘Ram’. We horen tzt graag of alles gelukt is.

Ram en klant ‘Kruidnagelboom’ zullen zich straks wat de betaling betreft nog even moeten behelpen, want al kan de klant wel online een bedrag bieden, daar blijft het voorlopig nog even bij. De bouw van het betaalsysteem gaat helaas met de franse slag, want m’n ‘développeur’ is niet vooruit te branden. En dat terwijl het toch doodsimpel wordt. Het gaat als volgt:

De klant vult een bedrag in en de schrijver krijgt bericht. Als deze het bedrag accepteert, stuurt Copytaria geheel automatisch een rekening uit naam van de schrijver naar de klant. Op deze rekening staan dus de betaalgegevens van de schrijver, die zelf overigens een kopie ontvangt.

In principe mag de klant de tekst pas gebruiken als het geld op de rekening van de schrijver staat. Deze ‘copytaria-regel’ maakt het systeem interressant omdat de schrijver snel betaald wordt. Vooral met een Paypal-account is het een kwestie van minuten. Zelfs als het eens iets minder is dan de schrijver hoopte, hoeft hij er in ieder geval geen maanden op te wachten.

Een van de schrijvers mailde me dat hij graag een discussieforum zou zien. Nu kan ik wel een nieuw blog ergens openen, maar wellicht kan dat ook gewoon hier. Als je in de rechterkolom kiest voor de categorie ‘Copytaria dan gaan ineens alle posts alleen nog maar daar over. Handig!

Als webmaster van een stuk of tien sites kijk ik dagelijks even in de statistieken hoe het staat met de bezoekcijfers. Stiekem hoop ik steeds ergens een enorme piek te ontdekken, als gevolg van een vermelding op een of ander belangwekkend en gezaghebbend blog. En dan niet een afzeikstukje op Geenstijl of Retecool natuurlijk, maar een mooi lovend stuk over de zegeningen van mijn pennevruchten. Het gebeurt natuurlijk niet, maar net zoals ik tegen beter weten in staatsloten blijf kopen, blijf ik ook hopen op een miljoenenscore in hits.

Bovendien zijn statistieken leerzaam. Je ziet met welke zoektermen mensen binnen komen en als je het spoor naar Google terug volgt, zie je meteen welke concurrenten in de resultaten staan. Zo kwam ik ook op het spoor van een nogal vreemde site. Toen ik ging kijken op welke plek Copytaria stond bij de zoekwoordcombinatie “Wat is een goede tekstschrijver” vond ik zoals gewoonlijk Tekstschrijver Tim in de top vijf. Copytaria stond op nummer negen en vlak daarboven, op nummer 8, vond ik www.goedetekstschrijver.nl.

Hartstikke goede url, natuurlijk. Hij scoort meteen pagina 1 bij Google. Maar wat een rare site! Er is maar één pagina, geen afzender, en alleen een stuk tekst, duidelijk bedoeld als Googlelokdoos. De tekst gaat over het selecteren van een goede tekstschrijver en bevat dan ook bijzonder vaak het woord ’tekstschrijver’. Ik vermoed dat hier later een complete site komt waar je teksten kunt bestellen, maar naast het ‘wat’ blijven het ‘wie, waar en waarom’ in nevelen gehuld.

Helaas is het niet zo’n goede tekst. Dat is jammer, zeker als hij bedoeld is om uit te leggen hoe belangrijk een goede tekst is. Zullen we er eens doorheen lopen?

Goede tekstschrijver
Een goede tekstschrijver is een onontbeerlijk onderdeel van een representatieve website, informatieve brochure, helder jaarverslag of pakkende flyer.

Het begint al met de kop. Het zou beter zijn als er een belofte of een vraag in stond. ‘Wat is een goede tekstschrijver?’ ‘Hoe vind ik een goede tekstschrijver?’ of ‘De winst van een goede tekstschrijver.’ De eerste zin is grammaticaal goed, maar om een goede tekstschrijver nu ‘een onontbeerlijk onderdeel van een flyer’ te noemen… dat is toch een beetje raar. Er zijn me dunkt wel betere manieren om het belang van een copywriter te verwoorden. Ik begrijp dat de opsteller van deze pagina voor Googlevoer wil beginnen met de belangrijkste trefwoorden. Maar zeg dan ‘Een goede tekstschrijver is onontbeerlijk bij het produceren van een pakkende flyer’. Of beter nog, vergeet Google even en begin met het voordeel voor de klant:

U hebt behoefte aan een representatieve website, informatieve brochure, helder jaarverslag of pakkende flyer? Dan kunt u niet zonder goede tekstschrijver.

De volgende zin begint met het lelijke ‘Ondanks dat’. Wat is er mis met ‘Hoewel’? Een stukje verderop staat een knip- en plakfout. Er zijn wat woorden weggevallen óf het woordje ‘van’ is per ongeluk blijven staan, waardoor de zin niet meer klopt:

Ondanks dat de grafische weergave in iedere uiting van enorm belang is, zal tekst uiteindelijk de boodschap van echt overbrengen.

Nou ja, kan gebeuren. Zelfs de beste tekstbreier laat wel eens een steek vallen. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen en met zo’n kanjer van een balk in mijn oog moet ik geen splinters op laag water zoeken. Of zo. Dit stukje is echter niet bedoeld om een collega af te branden. Ik vind het vooral interessant om te analyseren wat een tekst (minder) goed maakt. Dus kom, laat mij mijn gang even gaan. De tekst vervolgt met:

Een goede tekstschrijver is een onmisbare schakel in een proces van informatie verschaffen en/of marketing & sales.

Wat eerder een ‘onontbeerlijk onderdeel’ werd genoemd is nu een ‘onmisbare schakel in een proces’. Voor mijn gevoel moet verder ‘informatieverschaffen’ hier aan elkaar of vervangen door ‘informatieverschaffing’. Maar…

Een goede tekst schrijven is veel meer dan alleen foutloos schrijven. De tekst dient soepel te lopen en zo snel mogelijk de lading duidelijk maken. Het ultieme voorbeeld hiervan is een flyer en teksten op een website.

Dit is mij uit het hart gegrepen. Een goede tekst is inderdaad meer dan foutlos schrijven. Hij moet goede argumenten bevatten, een logische opbouw hebben. En inderdaad, soepel lopen. Persoonlijk vermijd ik liever het ambtelijke ‘dient te’, dat meestal slechts dient als eufemisme voor het werkwoord ‘moeten’, dat kennelijk een slechte naam heeft gekregen op de PR-school. Ten onrechte. Mijn moeder zei altijd: “Als het moet, dan moet het!” En de tekst ‘dient’ niet ‘de lading duidelijk te maken’. Hij moet óf de lading dekken óf de boodschap duidelijk maken. Waar het woordje ‘hiervan’ in de laatste zin van deze alinea op terug slaat, is onduidelijk. De schrijver bedoelt waarschijnlijk te zeggen: “Dit laatste is vooral belangrijk in een medium dat oppervlakkig gelezen wordt, zoals een flyer of een webpagina”.

Even doorzetten nog, we zijn aan de laatste alinea. Ik loop er even vlug doorheen:

Zoek een tekstschrijver die bij uw product of dienst past. Akkoord. Het moet onderling klikken en de tekstschrijver dient raakvlak te hebben met uw organisatie en wensen. Daar heb je dat ‘dient te’ weer! Op die manier komt de tekstschrijver tot de tekst die u in gedachten heeft. ‘Op die manier’? In de zinnen daarvoor wordt geen proces beschreven. Daarom kun je er niet naar terugverwijzen met ‘Op die manier’. Vraag daarom om referenties en de meeste tekstschrijvers verschaffen een portfolio. Lelijke samentrekking. Liever een punt na ‘referenties’. Dit geeft een goede indruk van de specialiteiten en kwaliteiten van een tekstschrijver. Ook hier weer een terugverwijzing die nét niet past. ‘Dit’ slaat terug op ‘vraag om referenties’, op ‘een portfolio verschaffen’ of op ‘portfolio’. Of zelfs op al deze zaken. Het is niet geheel duidelijk.

Wél is duidelijk dat de opsteller van deze tekst weinig ervaring heeft als tekstschrijver. Het lijkt of de schrijver met de tekst geworsteld heeft. Hij heeft veel energie gestoken in het verwerken van voldoende trefwoorden, maar zich daarbij af en toe in de hoek geschilderd. De overgangen lopen niet vloeiend, het verband ontbreekt. Dus om nou te zeggen: “Goede tekstschrijver”, nee.

Pizza! Ja, mensen, het is tijd voor gezelligheid. Als het aan de nieuwe onderneming Food & Fun ligt, gaan we lekker gezellig samen aan tafel pizza’s bakken. Weg met de gourmetset, aan de kant die fondupan, hier is… de Pizzarette. Met zijn vieren er omheen, ingrediënten op tafel en smullen maar. Je bent lekker bezig, je eet alleen wat je lekker vindt en je hebt ook nog eens de tijd om een beetje te babbelen over bijvoorbeeld de filosofie van Schrödinger (ik zie de parmezaan niet, bestaat die nog wel?) de opwarming van de aarde (zet de witte wijn niet te dicht bij de oven), en de diepste zieleroerstelen van Geert Wilders (groene en zwarte olijven gescheiden houden graag!).

Voor dit in Nederland te introduceren product heb ik onlangs de site volgeschreven. Dat was best leuk om te doen. De teksten op de homepage zijn niet direct zichtbaar, maar die zijn er dan ook niet echt om gelezen te worden. Kan wel hoor, als je even scrollt, maar er staan wel érg veel relevante trefwoorden in. De pagina moet vooral gevonden worden op woorden als ‘pizza’ ‘pizza’s’ en ‘zelf pizza maken’ Ik heb de keyword density even gecontroleerd met de speciale ‘keyword density checker’ en het valt allemaal nog binnen de marges. Toch is de tekst iets te opsommerig naar mijn smaak. Maar goed, de meeste mensen zullen direct doorklikken naar de pagina met het promotiefilmpje.

Al met al een aardige site voor een prima product. Ik heb zojuist weer een persbericht voor ze geschreven. Zal ik me dit keer laten betalen in pizzarettes?

De laatste jaren heb ik me bij het online netwerken vooral geconcentreerd op allerlei bijzaken. Ik was bezig met het bij Google opstuwen van mijn Franse huizensites en hing dus vooral rond op OG-fora. Maar nu is er dus Copytaria. Reden genoeg om me wat meer te verdiepen in de netwerken rond mijn core business: teksten schrijven.

Ik moet zeggen, ik word er niet blij van. Het stikt werkelijk van de wannabees. Iedereen vindt zich maar tekstschrijver. Zeker nu het crisis is en de ontslagen vallen. Het lijkt wel of elke uit de boom gevallen marketingaap, op de bank belande bedrijvencoach of in het ongerede geraakte adviseur zich ineens tekstschrijver noemt. Ja, ze hebben immers jarenlang allerlei rapporten geschreven en niet zelden ook hun eigen new business-brieven opgesteld. Dus kunnen ze nu best aan de bak als copywriter, tekstschrijver of redacteur. Vinden ze.

Het gekke is dat geen van hen zich ineens journalist gaat noemen. Dat wordt dan kennelijk toch nog te veel als een echt vak gezien. En de opdrachtgevers zijn vaak bladen en kranten, waar ze vaak verstand hebben van wat goede journalistiek is. Maar teksten schrijven, dat is toch gewoon uh… teksten schrijven? Nou, dat kunnen ze als de beste. Bovendien lijkt het best aardig te betalen.

Niet gehinderd door enige realiteitszin profileren deze nieuwbakken beunhazen zich als ‘ervaren tekstschrijvers’. Ze registreren zich bij de LinkedIn Groep ‘online writers’, want – zie maar – ze hebben een eigen blog! Dat ze niet in staat zijn twee zinnen foutloos achter elkaar op papier te krijgen, lijken ze niet te erkennen als handicap. En het erge is… de opdrachtgevers hebben vaak niet eens door hoe belabberd hun zelfverklaarde ‘ervaren copywriter’ schrijft. Ze krijgen immers precies de voorgekauwde zinnetjes en platte beeldspraak die ze zelf ook hadden kunnen bedenken. En zijn met deze holle echo van hun eigen gedachten dik tevreden. Ze hadden het zelf niet beter kunnen verwoorden. Alsof dat een criterium is!

Ik stel voor dat alle kromschrijvende knutseltikkers nu direct stoppen met de verplatting en vertrutting van de commerciële communicatie en zich verwittigen bij het CWI, waar ze thuis horen. Oprotten, allemaal!

—- pffff…

Goed, sorry, ik moet ook om mijn bloeddruk denken. Ik ben een beetje extra venijnig vandaag. Dat komt, ik ben van het weekend met mijn zoon tamme kastanjes aan het rapen geweest. Daarbij hebben zich een paar gemene bolsterstekels als evenzovele splinters in mijn wijsvingertop genesteld. Met als gevolg dat ik als tweevingertikker nu met mijn linker wijsvinger en mijn rechter middelvinger tik. Ik maak dus al tikkend met mijn rechterhand de hele tijd het ‘fuck you’-gebaar. Op een of andere manier sijpelt dit door naar mijn linker hersenhelft met funeste gevolgen voor mijn gemoedstoestand. Zoals je vanzelf vrolijk wordt als je je mond in een glimlach plooit. Sorry. Ik zal stoppen en mijn kwetsuur in een bakje soda hangen. Wie weet kan ik dan morgen mijn scheldvinger weer inwisselen voor het moralistische wijsvingertje. Zoals jullie dat van me gewend zijn.

Natuurlijk was ik gevleid toen een SEO-specialist me vroeg ze te helpen bij het fijnslijpen van een advies aan een van hun klanten. Helaas kozen ze me niet omdat ik zo fantastisch scoor bij Google. En ook niet omdat ik op dit blog zulke intelligente dingen zeg over SEO. Neen. Ze moesten me hebben omdat ze een advies aan het schrijven waren voor een Franstalige site. Ze vonden me op linkedIn, waar ik kennelijk meld dat ik iets met en in Frankrijk doe. Nou ja, toch leuk.

Skeptisch als ik ben, ging ik eerst eens kijken hoe deze klant het zélf deed bij de zoekmachines. Ik hou namelijk niet van volksverlakkers, en een ‘SEO-specialist’ die niet eens een paar zinnen van zijn eigen homepage in de top10 bij Google weet te krijgen, moet volgens mij heel snel iets heel anders gaan doen. Gelukkig. Dat viel niet tegen. Ze scoren tamelijk consistent in een lastige (SEO)markt. Geen heteluchtverkopers dus. Echte specialisten in zoekmachineoptimalisatie. Ik kon zonder gewetenswroeging voor ze aan de slag.

Ze hadden een keyword-analyse voor een Franse versie van een Nederlandse site gemaakt. En de vraag was of ik die eens tegen het licht wilde houden. Klopte alles wel? Waren ze misschien nuttige trefwoorden vergeten? Stonden er geen spelfouten in de keywords? Kon ik misschien andere, minder courante trefwoorden bedenken waarmee ze ook zouden kunnen scoren? Straattaal bijvoorbeeld? Of typische zinnetjes die je als buitenlander niet kunt bedenken?

Ik mag zeggen… een kolfje naar mijn hand. Hartstikke leuk om te doen, lekker puzzelen en nadenken over hoe een fransman bepaalde dingen op zou zoeken. Ik ben eerst zelf aan de slag gegaan om met behulp van de Google Adword Tools de door de klant opgestelde lijst met franse zoektermen door te spitten. Vervolgens heb ik wat eigen zoekwoordcombinaties toegevoegd. En tot slot heb ik mijn kantoorcollega Franck, een échte Fransoos, gevraagd om er ook nog eens kritisch naar te kijken. Hij kwam weer met een eigen lijst met zoekzinnetjes, dikwijls hartstikke logisch maar je moet er maar op komen. En zo kwamen we tot – al zeg ik het zelf – een aardige aanvulling van het bestaande advies.

Kortom, leuk om te doen en ik heb vanavond ons advies gemaild. Ben benieuwd wat ze er van vinden, bij searchfactory.nl. Wel weet ik nu al dat dit een interessante aanvullende dienst kan zijn. SEO voor Nederlandse bureaus die een Franstalige site willen opzetten. Nou nog even wat zoekwoorden bedenken om met het specialisme ‘franse SEO’ of ‘zoekmachine optimalisatie frankrijk’ gevonden te worden. Vraag naar de aantrekkelijke voorwaarden van onze Franse SEO-adviseurs!

Copytaria blijkt goed aan te slaan. We krijgen veel positieve feedback, en het artikeltje in de Adformatie was natuurlijk een leuke opsteker. Inmiddels hebben zich 52 tekstleveranciers van zeer divers pluimage ingeschreven (welkom, welkom!). Mensen met 15 jaar ervaring, maar ook starters die Copytaria willen gebruiken als springplank. Deze laatste groep kreeg een aparte categorie, zodat de opdrachtgevers weten waar ze aan beginnen.

Linken naar Copytaria
Goed, aanbod zat dus. Nu nog wat vraag. Ik bedacht dat het misschien een slim idee zou zijn als alle deelnemers Copytaria ook op hun eigen site zouden vermelden. Bijvoorbeeld op je linkpagina. Maar je kunt het systeem ook aanbieden als laagdrempelige manier voor potentiële klanten om kennis met je te maken.
Natuurlijk loop je daarmee ook het risico dat de klant op Copytaria een concurrent tegen komt, maar als iedereen meedoet, gaat het voordeel (veel klanten op Copytaria) vanzelf weer opwegen tegen het nadeel.
Zelf heb ik in ieder geval deze optie al op mijn homepage vermeld. Mede natuurlijk om een linkje naar Copytaria te creëren vanuit een site met enige Google-credibility (ahum).

SEO teksten
Tot mijn schande moet ik zeggen dat Copytaria nog niet optimaal in elkaar steekt. Ik heb mijn Franse webbouwer gevraagd om in het CMS bij elke pagina de mogelijkheid te bieden keywords en een description te maken. Dat kan ook, maar wat ik invul komt nog nog niet in de source code van de desbetreffende pagina’s terecht. Was ik vergeten te melden waarschijnlijk, dat dat óók moest. Wordt aan gewerkt.

Buitenlandse server
Ik had bedacht dat het misschien slim was om de site te parkeren op een andere server dan mijn andere sites. Links vanaf dezelfde server zijn immers een beetje incestueus. Copytaria staat nu op een Franse server. Helaas blijkt dat Google hierdoor wat moeite heeft met accepteren dat Copytaria echt een Nederlandse site is. Heeft zijn tijd nodig, schijnt.

Betalingssysteem
Ik was in het begin van plan alle betalingen via Copytaria te laten lopen. Dat vind ik bij nader inzien toch geen goed idee. Te veel gedoe en wat moet ik met ál dat geld op mijn rekening? Binnenkort (nu nog niet!) ga ik je dus vragen om in te loggen en je profiel aan te vullen met je PayPal-account en je bankgegevens. De klant kan dan kiezen om óf jou direct via PP of creditcard te betalen, óf een rekening laten genereren met jouw gegevens er op.
In beide gevallen is het bedrag vrij. Maar wat hij ook doet, jij krijgt direct een mailding van het ingevulde bedrag, zodat je eventueel kunt weigeren (paypal berekent geen kosten over teruggestorte bedragen). Op elke pdf-rekening staat duidelijk vermeld dat de klant de tekst pas ná het overmaken van het geld mag gebruiken. Dus als het goed is, gaat hij je binnen een paar dagen betalen. Boter bij de vis. Wat dan meteen een extra vet selling point van Copytaria is.

Tot zover het laatste nieuws
Je ideeën of aanvullingen zijn welkom via de mail of hieronder.

De publiciteitsmachine draait op volle toeren. Het vrolijke weekblad Adformatie was zo vriendelijk vandaag enige aandacht te besteden aan Copytaria. Nou ja, vriendelijk, het is natuurlijk ook gewoon nieuws, maar toch. Ze hadden het ook af kunnen branden. Zelf krijg ik de Adformatie (die overigens aan de oorsprong ligt van mijn wens opywriter te worden, nu ruim 30 jaar geleden) altijd een paar dagen later. Gelukkig was een van de Twittervrienden zo vriendelijk mij een scannetje toe te zenden dat ik hierbij graag met je deel. Bedankt voor de moeite, Marjolein.

Nu is het zaak door te pakken. Zelf bied ik passanten op mijn gewone site al de (drempelverlagende!) mogelijkheid mij op No Cure No Pay-basis in te huren via Copytaria. Ik geef alle deelnemende schrijvers in overweging hetzelfde te doen. Persoonlijk ben ik van mening dat op het internet geldt: ‘Delen is vermenigvuldigen’. Geef zo veel mogelijk kennis weg, deel je relaties en je netwerk, dan krijg je het dubbel en dwars terug.

Verwijs je potentiële klanten naar Copytaria, dan maak je het netwerk groter. Uiteindelijk worden we daar allemaal letterlijk en figuurlijk beter van.

“Ik help vrouwelijke zelfstandigen hun unieke eigenschappen ontdekken én inzetten, zodat ze onweerstaanbaar aantrekkelijk worden voor hun klanten”, zo beweert Nicole Bakker-Sieverding, de eigenaresse van YOUnique image, een bedrijf dat kennelijk vrouwelijke zzp’ers coacht in relatiebeheer. Voor mij is YOUnique een fantastisch voorbeeld van het gevaar dat je loopt als je interessante buitenlandse woorden als merknaam kiest. Ik hoop dat niemand van de klanten van Nicole van Franse afkomst is. Het werkwoord ‘niquer’ betekent namelijk neuken in het Frans. Mijn collega’s op kantoor hier rolden bijna letterlijk over de vloer toen ik ze de site van mevrouw Bakker liet zien. Toen ik ook nog vertaalde dat het aanbod is ‘vrouwelijke zelfstandigen onweerstaanbaar aantrekkelijk maken voor hun klanten’ was de machopret helemaal niet meer te stelpen.

Nou ja, goed, het is een Nederlands bedrijf dat zich richt op Nederlandse klanten. En ‘nique’ is een tamelijk vulgair woord dat de meeste Nederlanders niet zullen leren bij Franse les op school. Maar als ik ergens in het buitenland een bedrijf tegen zou komen dat zich YOUneuk noemt, zou ik toch ook eventjes moeten gniffelen. Wat overigens niets af doet aan de kwaliteiten van Nicole Bakker, hoor. Zo lang ze zich maar niet bemoeit met de naamgeving van het bedrijf van haar klanten. Of het gewoon bij het Nederlands houdt. De eerste workshop is op vrijdag 13 november. Ik zeg: “Doen!”

Overigens, er was ook een Franse makelaardij met de naam VEF, die voor hun Engelse site (VEF U.K.) gebruik maakten van de url www.vefuk.com. Wat je toch echt uitspreekt als We fuck, maar dan met een zwaar Frans accent. Het bedrijf is inmiddels ter ziele. Of de naam daar mede debet aan is, weet ik niet, maar het zou zomaar kunnen.

Ik loop al een paar jaar rond met een idee voor een goede doelen-site. Maar ik heb niet de ondernemingszin om het ook van de grond te krijgen. Nou las ik net een stukkie over Geraldo Vallen en ik dacht: “Zó iemand moet het idee oppakken.” Ik ben dus op zoek naar een Geraldo Vallen die aan de haal wil gaan met het volgende idee:

Op de site Bloggers4Good kunnen bloggers en andere webmasters een stukje code ophalen waarmee ze een B4G-advertentieblok op hun site kunnen zetten. Adverteerders die graag MV willen O’en, kunnen via B4G reclameruimte kopen op de deelnemende sites naar keuze. Ze betalen gewoon per 1000 vertoningen en alle inkomsten gaan naar het goede doel.

Dat is het.

Natuurlijk heb ik nog wel meer ideeën over hoe het verder ingekleed moet worden, maar uiteindelijk komt het er gewoon op neer dat site-eigenaren (ik denk vooral aan de miljoenen bloggers op de wereld die toch geen cent verdienen met hun site) reclameplekken aanbieden en bedrijven daar gaan adverteren. En dat álle inkomsten naar goede doelen gaan.

Voilà. Benieuwd wie het oppikt. Discussie is welkom. Geraldo Vallen ook.

Ik las vandaag in de Adformatie van vorige week donderdag een vlammend betoog van Peter van Zijp tégen de verhuftering van de Nederlandse reclame. Nou is al een tijdje mijn beamer stuk, zodat ik een paar weken geen reclameblok meer heb mogen genieten, maar ik begrijp precies wat hij bedoelt. En dat bevalt me maar matig. Waar Peter tegen te keer gaat is de verheerlijking van het ruime gebaar. Gooi je zwembad lekker vol, koop een nieuwe auto, flikker je oude koffie-apparaat weg en ga weer aan de Cloony-tampons voor 50 cent per kopje. Het mag weer van De Bank.

Van Zijp vindt het niet meer kunnen in deze tijd – en al helemaal niet voor een crisisverantwoordelijke bank – om ineens weer het ongebreideld consumeren te promoten. Ik merk dat ik het met hem eens ben. Dit weekend heb ik een uitnodiging geschreven voor een chique party in Het Gooi, waar eigenlijk alleen bovenmodale juppen vanaf een jaar of 30 welkom zijn. Upwardly mobile people, die een avond beschaafd amusement werd geboden met vingervoedsel (snacks heette dat vroeger), een bekende disk jockey en hele dure champagne met korting. Een en al ‘exclusief’, ‘alleen voor de happy few’ en ‘upon invitation only’. Enneh… alleen mooie mensen alstublieft. Ik heb de uitnodiging natuurlijk netjes geschreven. Maar op een of andere manier stuitte het me tegen de borst.

Ook dit weekend, zag ik plaatjes van de Twitter-cruise. Een bijeenkomst van heel veel mooie, gelukkige, gezonde en welvarende mensen bij elkaar op één boot, samen aan tafel en het glas heffend, met allemaal zonder uitzondering een shiny happy iPhone in de vrije hand. Die ze ook nog eens onophoudelijk aan het checken en het bepotelen waren om te kijken wat er aan de andere kant van de boot aan het gebeuren was en om aan iedereen die er niet bij was via Twitter te melden wat die sukkels allemaal aan het missen waren.

Ik wist al van mezelf dat ik een moralist ben. Zo ben ik van verzekeringsagent gewisseld omdat mijn oude (een ventje van 1.65m) ineens in een Hummer naar kantoor kwam. Maar nu blijk ik ook Calvinistische trekjes te krijgen. Ik ga ostentieus genieten en schaamteloos lol maken onsmakelijk vinden.

Hmm… maar stil in een hoekje gaan zitten wachten tot het over is.

Schrijf jij ‘u heeft’ of ‘u hebt’? Persoonlijk kies ik altijd voor ‘U hebt’. ‘U’ is immers – net als ‘jij’ – geen derde persoon enkelvoud, zoals ‘hij heeft’. Het kan verwarring opleveren, zoals in: De man die u geslagen heeft, ligt nog steeds in het ziekenhuis. Verder is het natuurlijk bijzonder vreemd om ‘u’ in één zin van persoonsvorm te laten wisselen. Zoals in: “U bent een schurk en heeft geen geweten.”

Waarom gebruiken mensen dan tóch ‘U heeft’? Ze vinden het netter. Het klinkt respectvoller. Of het is intern gewoon zo afgesproken. Dat zijn tenminste de smoesjes die ik steeds hoor als ik consequent ‘u hebt’ gebruik in een tekst en de klant wil dat ik daar ‘u heeft’ van maak. Wat ik dan natuurlijk mokkend doe, want het is niet echt fout. Een kwestie van slikken en tikken.

Toch, ik kan er niet tegen. De enige reden dat men het correcte(re) ‘u hebt’ niet wil gebruiken is omdat ‘hebt’ bij ‘je’ lijkt te horen. Je hebt, dus u heeft. Het is pure aanstellerij. Mijn oog blijft er telkens weer achter haken. Ik lees een tekst en het ‘u heeft’ schreeuwt me toe. Ik schreeuw (heel stil van binnen natuurlijk dan toch altijd nog) terug: “U HEBT, U HEBT, U HEBT!”

Dus mocht je me een keer zien lezen en ineens een verbeten trek om mijn mond ontdekken, vergezeld van een blik van onverholen walging, dan weet je nu wat er aan de hand is. Ik lees u heeft.

Het is pijnlijk, maar het afronden van de laatste stukjes Copytaria duurt langer dan gehoopt. Dit betekent dat het nieuws al rond zingt, er ruim 30 schrijvers van verschillend pluimage staan geregistreerd, maar ik nog steeds wacht op implementatie van het betaalsysteem.

Kijk, Copytaria moet het natuurlijk hebben van trouwe schrijvers en trouwe opdrachtgevers. Als ze na de eerste klus samen uitstappen en het systeem omzeilen (lekker veilig terug naar de offerte vooraf), is Copytaria geen lang leven beschoren.

Ik kan niemand dwingen en wil natuurlijk ook niet de mail monitoren om te kijken of ze telefoonnummers uitwisselen. Het is onvermijdelijk dat ze elkaar al bij de eerste de beste opdracht leren kennen. Zo hoort het ook. Schrijven is een persoonlijk vak.

Als ik niet kan dwingen, moet ik iedereen dus een goede reden geven om bij Copytaria. Ik denk dat ‘boter bij de vis’ een prima reden kan zijn. In ieder geval voor de schrijvers. Dus moet ik een slim betaalsysteem bedenken, dat vrijheid biedt, maar ook grenzen stelt.

De bedoeling is dat de opdrachtgever de schrijver direct kan betalen via PayPal (met pp-account of creditcard). Maar met name bij grotere organisaties heeft niet iedereen toegang tot de creditcard van de zaak. De boekhouder ziet je aankomen! Dus moet er een rekening komen.

Dit is niet zo ingewikkeld. Ik kan laten zien wat me voor ogen staat aan de hand van mijn briefing aan mijn sitebouwer (let niet op eventuele taalfouten in het Engels, hij is toch Frans, daar merkt hij niks van):

[Customer pays writer]

If the writer earns a lot of money through the site but never pays anything, he will at a certain point be refused service. This is for Copytaria to decide (using Copytaria is not a right and Copytaria can refuse service to anyone without having to explain)

Volgens mij behoorlijk logisch allemaal. Met een betaling per bank niet echt boter bij de vis, maar binnen een week en dus ook niet echt mosterd na de maaltijd. Op de rekening die de klant zelf genereert staat de waarschuwing dat de tekst juridisch niet vrij te gebruiken is totdat het geld op de rekening van de schrijver staat.
Ook staat er dat de schrijver binnen 24 uur na het genereren van de rekening (de schrijver krijgt immers direct een bericht als de rekening voor een bepaald bedrag is aangemaakt en verzonden) de levering van de tekst nog kan annuleren. Dit om grapjassen die 1 euro betalen het gebruik van de tekst te kunnen verbieden.

Ik ben benieuwd naar jullie ideeën!

Beste Martijn,

Ruim drie weken geleden bedacht ik dat er een site moet zijn waar tekstschrijvers hun diensten kunnen aanbieden op basis van ‘de klant bepaalt wat hij betaalt’. Ik heb er niet al te lang over nagedacht, liet de site bouwen en schreef hem vol: www.copytaria.nl.

Wat ik echter miste, was het filosofisch kader achter mijn intuïtieve wens het anders te gaan doen. Vooral ook omdat ik heel veel negatieve feedback krijg. “Dat gaat nooit lukken” “Ze gaan misbruik van je maken” “Je weet niet hoe het bedrijfsleven werkt”.

Hmmm. Zojuist ben ik gaan googlen naar ‘waardebepaling achteraf’. Zo heb ik ontdekt dat ik niet helemáál niet helemaal goed bij mijn hoofd ben. Want Martijn Aslander doet het ook, en kan bovendien vertellen waarom het wél werkt.

Een belangrijk voordeel van het systeem is dat het de stressfactor elimineert. Het mooie ‘no cure no pay’-systeem ontslaat je van elke plicht kwaliteit te leveren. Maar tegelijk stimuleert het je enorm om wél je uiterste best te doen. Niet uit angst, maar gedreven door hoop! Je denkt bij elke klus opnieuw: “Die klant gaat zó uit zijn dak straks, dat hij breed glimlachend een vette cheque schrijft.” Je ziet, ik heb nog niet de totale onthechting bereikt en blijf aan geld denken. Maar het begin is er.

Hoe dan ook, goed dat jij er bent en dat je doet wat je doet. Als je ooit eens een tekst nodig hebt, of informatie over een huis kopen en wonen in Frankrijk, of een plek om te eten en te overnachten halfweg tussen Utrecht en Nice, dan weet je me te vinden.

Met vriendelijke groet,
Krek.

Je begrijpt, ik vind die Martijn wel een geschikte peer, al is hij af en toe wat te vluchtig naar mijn aardse smaak. In vergelijking met de meeste goeroes echter is Aslander zéér nuchter en down to earth. Geen schema’s en vaag gelul, geen onbegrijpelijke power point-opsommingen van ’10 points to success’. Kijk vooral ook op de pagina waar hij enkele artikelen heeft verzameld. Het blijkt dat er in 2007 al over de ‘nieuwe trend van de waardebepaling achteraf’ (NRC) werd gesproken. Het was echt ‘van deze tijd’ toen, maar kennelijk nog niet genoeg om een succes te worden. Hopelijk is de wereld, en met name het bedrijfsleven, er nu wél klaar voor.